Op de televisie

Mijn broer is dikwijls op de televisie te zien geweest, maar mijn eigen ervaringen met de andere kant van het scherm zijn beperkt tot eenmalige deelname aan de televisiequiz De Connaisseur. De opnamen daarvoor vonden plaats op een zondagmiddag in het najaar van 1990, in de studio van de firma ID-TV in Almere. Joop Koopman, bekend van de populaire quiz Twee voor Twaalf, presenteerde ook dit programma, waarin hij telkens drie kandidaten testte op hun kennis van de beeldende kunst.

In één onderdeel van de quiz kreeg om de beurt iedere kandidaat een dia van een gebouw te zien en moest dan vertellen, welk dat was en wie het had ontworpen. De jonge kunsthistoricus naast mij had het Haags Gemeentemuseum van Berlage. De volgende dia was voor mij. Ik wist het niet helemaal zeker, omdat niet het hele gebouw te zien was, maar het leek me toch dat hier het stadhuis van Hilversum, ontworpen door Dudok van Heel, was afgebeeld. Ik kende het van een plaatje op het deksel van een blikken trommeltje, in het bezit van mijn grootouders (op de zijkanten stonden foto’s van de studio’s van AVRO, VARA, KRO en NCRV). Ik was er ook wel eens langsgereden.

Ik gaf het antwoord.

Hier greep de regie in. De getoonde dia was een detail van het Gemeentemuseum en behoorde nog bij de vraag van mijn buurman. We gingen opnieuw van start, nu met mijn eigen dia.

Ik blijf bij mijn antwoord, zei ik.

Er volgde een korte stilte, lang genoeg voor de andere aanwezigen in de studio om te denken: wat kletst die vent nu?

U moet de vraag volledig beantwoorden, zei de regie, op strenge toon.

Dit is het stadhuis van Hilversum van Dudok van Heel, zei ik gehoorzaam en naar waarheid, want op de dia stond hetzelfde gebouw als op het blikken trommeltje – nu wel.

Eerder dan verbaasd over dit merkwaardige toeval, was ik opgelucht dat ik tenminste één punt behaald had. Voor de rest wist ik niets – een slechte beurt voor iemand die zo lang over zijn studie kunstgeschiedenis had gedaan. Maar het kwam toch niet op de televisie; ik was gevraagd om mee te werken aan proefopnamen voor De Connaisseur (de zuster van een vriendin werkte bij ID-TV), en bij het weggaan toucheerde ik de afgesproken vergoeding van ƒ 150,-.